Romada işçi seli

İtalya'nın başkenti Roma, 23 Mart'ta Avrupa'nın son 50 yılda yapılan en geniş katılımlı eylemine tanık oldu. İtalya hükümetinin, sosyal devlet anlayışını körelten uygulamalara yönelmesi, 3 milyon İtalyan işçisinin sokaklara çıkmasına neden oldu. İtalyan sendikalarının yaptığı eylem çağrısıyla, ülkenin dört bir yanından Roma'ya gitmek isteyen eylemciler için toplam 9200 otobüs, 61 tren, 4 gemi ve 5 uçak kaldırıldı. Eyleme işçilerin yanı sıra öğrenciler, işsizler ve emekliler de destek verdiler.

İtalyan Başbakanı Berlusconi başbakanlık koltuğuna oturmak için göçmen karşıtı ırkçı bir partiyle koalisyon kurdu. Aynı zamanda medya patronu olan Berlusconi, 1994'te hükümetteyken 1 milyon işçinin katıldığı protestolar ve genel grev sonucu istifa etmek zorunda kalmıştı.

Geçtiğimiz Temmuz ayında Cenova'da gerçekleşen G8 protestoları sırasında bir eylemcinin polis tarafından öldürülecek kadar sert önlemler alan Berlusconi'ye karşı sonrasında büyük bir öfke patlaması yaşanmıştı. Cenova eylemine kadar güçlü olan sağa karşı ciddi bir hareket oluştu. 11 Eylül sonrasında ise savaş karşıtlığı konusunda net bir tutum alan hareket Kasım ayında 250,000 kişilik bir eylemle güçlendi. Ayrıca bir hafta evvel gerçekleşen 500.000 kişilik Barselona protestoları bu eyleme katılımı olumlu yönde etkiledi.

Hükümetin yürürlüğe sokmak istediği yeni çalışma yasalarına ilişkin tartışmalar Berlusconi hükümetine duyulan öfkenin daha da derinleşmesine neden oldu. Avrupanın en katı çalışma yasalarına sahip olan İtalya'da bununla yetinmeyen patronlar için Berlosconi daha acımasız yasalar oluşturmaya çalışıyordu. "Bugün sadece piyasa kuralları için varız. Berlosconi patronların üzerimizden karlarını garantilemeye çalışıyor. İhtiyaçları kalmayınca bizi umutsuzca kenara atacaklar" diyen Milanolu cep telefonu işçisi Andrea yaşadığını böyle ortaya koyuyor. Böyle bir öfke sonucunda ise eylemlere merkez sol da katılırken bir hafta sonrası için inşa edilen genel grevin varlığı olumlu etki yarattı.Genel greve Roma eylemine destek vermeyen 2 işçi sendikası UIL ve CISL'de katıldı.

Eylemde üç sendika konfederasyonunun en solunda yer alan CGIL'in kızıl bayrakları dalgalanıyor. FIOM metal işçileri sendikası genel sekreteri Giorgio Cremaschi "Bu İtalyan Cumhuriyeti tarihinin en büyük eylemi" derken ekliyor: "Şimdi yapılması gereken tek şey genel greve doğru gitmek. Caddeleri doldurduğumuz gibi iş yerlerinide boşaltmak zorundayız"

Eylem alanında öne çıkan diğer iki konu ise terör ve savaştı. Sosyal Güvenlik Yasa Tasarısı'nı hazırlayan Marco Biagi'nin bir hafta önce suikast sonucu öldürülmesinden Kızıl Tugaylar sorumlu tutuluyordu. Ancak, Kızıl Tugaylar suikastın sorumluluğunu kabul etmiş değillerdi. Protestoya katılan eylemciler Biagi'nin öldürülmesini kınarken, suikastın Roma eyleminden bir hafta önce gerçekleşmiş olmasını da eyleme yönelik bir komplo girişimi olarak değerlendiriyorlardı. Berlusconi'nin, Biagi için devlet töreni düzenlemek ve tören tarihini de eylem günüyle çakıştırmak istemiş olması bu düşüncenin kaynağını oluşturuyor.

11 Eylül sonrası, Avrupa'daki anti-kapitalist hareket hızlı bir manevrayla savaş karşıtı bir kimlik üstlenmişti. New York'tan Barselona'ya kadar sayıları 20 binle 500 bin arasında değişen irili ufaklı bir dizi eylemle ABD'nin Afganistan'a müdahalesi kınanmıştı. Roma eyleminde de aynı havayı görmek mümkündü. Ellerinde Filistin bayrakları ve puşileriyle birçok sendikacı ve öğrenci Filistin'deki katliamı protesto etti.

Bugün Cenova ile anti-kapitalist eylemlerle buluşan İtalyalılar artık daha fazlasını istiyorlar. Partonların ağırlaştırmak istediği çalışma yasaları yanında Berlusconi hükümetinin desteklediği uluslararası savaş politikalarına ve bunun dolaylı sonucu olan İsrail'in terörüne karşı mücadeleyi inşa ediyorlar. İhtiyacımız, kapitalizme karşı mücadele ederken kâra dayalı sisteme ve doğal sonucu olan savaşa karşı mücadele etmek ve İtalyan direnişçilerden bütün öğrenmek.

Antikapitalist; Sayı 15; Nisan 2002

'Dünyada Durum' sayfasına dön
sayfa başına dön